อีกมุมมองเมื่อไป กัมพูชา

ไปประเทศกัมพูชามาค่ะ (ที่จริงตั้งใจจะไปมาตั้งนานแล้ว แต่ติดปัญหาข้อพิพาทระหว่างเพื่อนบ้านทุกที คราวนี้ก็เช่นกัน ลุ้นทั้งขาเข้าและขาออกเลย เฮ้อ) อย่างที่ท่านนายกฯ บอกนั่นแหล่ะ ไทยลดระดับความสัมพันธ์ทางการฑูตกับเขา แต่ด้านอื่นก็เหมือนเดิม เราว่าในระดับประชาชนอย่างเราๆ ก็ยังเป็นเพื่อนบ้านกัน เป็นคนเอเซียเหมือนกัน ต้องพึ่งพาอาศัยกัน ไม่อยากให้เกิดความขัดแย้งเลย

เก็บรอยยิ้มใส ๆ ของเด็กๆ มาฝากเพื่อลดดีกรีความตึงเครียดในช่วงนี้นะค่ะ

ไม่ว่าประเทศเขาจะเป็นอย่างไร ชีวิตของพวกเขาก็ต้องดำเนินต่อไป ต้องดิ้นรนและใช้ความอดทนกว่าเรามากนัก การเดินทางครั้งนี้ทำให้เกิดความรู้สึกรักประเทศไทยมากที่สุด รู้สึกว่าตัวเองโชคดีอย่างมากที่สุดที่เกิดมาเป็นคนไทย ดังนั้นตราบใดที่ยังมีลมหายใจ ไม่เคยมีเส้นตายที่จะบอกว่า หมดเวลาของฃีวิต เราสามารถเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆให้กับตัวเองได้ตลอดเวลา ในขณะที่บางคนแทบจะไม่มีทางเลือก เราสามารถเลือกที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง หรือจะอยู่นิ่งตรงจุดเดิม ไม่มีกฎตายตัวว่าชีวิตเราต้องเป็นอย่างไร เราเลือกได้ว่า จะทำชีวิตตัวเองให้ดีที่สุด หรือจะทำชีวิตให้เลวร้ายลง

การที่เราได้ออกไปเห็นคนอื่นบ้าง พบผู้อื่นในมุมมองที่ต่างออกไป เราอาจเกิดความภูมิใจในชีวิตและเมื่อวันใดเราพบว่า ชีวิตไม่เป็นดังที่ฝันไว้ เราจะมีพลังหลงเหลือที่สามารถยืนหยัดขึ้นมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ในทุกครั้งที่ต้องการ

ภาพนี้หลายคนอาจคุ้นเคยบ้าง เด็กเหล่านี้ใช้กาละมังเป็นเรือ ตอนแรกก็ตื่นเต้นดีว่าเก่งจัง แต่พอเข้ามาใกล้เรา ปรากฏว่า เด็กๆ ถืองูชูขึ้นมา น่ากลัวมากๆๆ เลยไม่กล้าถ่ายให้เห็นชัดๆ กลัวงูน่ะ เห็นแบบเงาก็พอนะ

ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น มีถนนกว้างขึ้นแต่ความอดกลั้นน้อยลง เรามีบ้านใหญ่ขึ้น แต่ครอบครัวของเรากลับเล็กลง เรามียาใหม่ ๆ และอาหารดี ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลียดมากขึ้น เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว แต่เรากลับพบว่า แค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านกลับยากเย็น เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้ว แต่แค่ห้วงในหัวใจกลับไม่อาจสัมผัสถึง เรามีรายได้สูงขึ้น แต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลง ทุกบ้านมีคนหารายได้ได้ถึง 2 คน แต่การหย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้น ดังนั้นจากนี้ไปอย่าเก็บของดี ๆ ไว้โดยอ้างว่าเพื่อโอกาสพิเศษ เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่คือ โอกาสที่พิเศษสุดแล้ว เอาคำพูดที่ว่า…….สักวันหนึ่ง……..ออกไปเสียจากพจนานุกรม บอกคนที่เรารักทุกคนว่าเรารักพวกเขาเหล่านั้นแค่ไหน อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง ที่จะทำอะไรก็ตามที่ทำให้เรามีความสุขเพิ่มขึ้น ทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที มีความหมาย เราไม่รู้เลยว่าเมื่อไรมันจะสิ้นสุดลง (จอร์จ คอลลิน)